decemberist

suphesiz mukemmel bir katilim, tek bir kere bile elime silah almamis olmam, bir cesede dokunmayisim bunu degistirmiyor. o kadar cok kisi oldurdum ki, artik geriye bakma hissi bile olusmuyor icimde. mesela eski bir arkadasim agza alinmayacak laflar etmedi, kusmedik biz onunla. olmesine izin verdim ben onun. hepsini oldurdum. bizi birakip giden okul mudurumuzu, dadimi, baska ulkelere tasinan arkadaslarimi, artik sevmedigim sevgilileri, konusacak sey bulamadigim arkadaslari, hadsiz hocalari. kanlarini akitmadim belki, ruhlari bedenlerini terk etmedi. hatta belki bir yerlerde nefes aldiklarini da dusunuyorlar ama ben oldurdum hepsini. hepsi oldu benim icin. yaslarini tutucak kadar da deger vermedim, olulere saygi duymadim. onlari hatirlaticak semboller birakmadim, onlari anmadim. arkama bakmadim, gozumu kirpmadim. pisman miyim? asla. hepsini oldurdum ve hepsi birer olu benim icin. ben mukemmel bir katilim, ruhsuz bir manyak.

you're a tragedy starting to happen...