"fakat allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım. böyle budalaca bir özleme kapılıyor. bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. fakat benim de sevmeye hakkım yok mu albayım? yok, peki albayım. ben de susarım o zaman. gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? sorarım size, nasıl? kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan, bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. küçük oyunlar istemiyorum albayım."
kitap okuyorum, hep bu sayfa.
kelimeler. kelimeler. kelimeler.
mırıldanıyorum.
yoga yaptığımı sanıyorlar.
barış'ın aldığı çapalı şalımı doluyorum üstüme, ufak bir ürperti geldi sadece. hayır çay istemem, evet müzik dinliyorum. elbette seni dinliyorum. evet yoga yapıyorum şuan. hayır derse girmeyeceğim. evet dünyada sadece senin yaşadığın problemleri biraz daha dinlerim. evet az önce söylediklerim bir şiirdendi, manastırlı hilmi beye mektuplar. evet kavga ettik geçen gün, simdi iyiyiz ama. hayır onu düşünmüyorum. hayır özlemedim. oyun oynamıyorduk. beni sevdiğini sanmıyorum. hayır canım sıkkın değil. yorgunum. evet grip olmuşum. hayır ilaç almıyorum. yoga yapıyorum şuan evet, yoksa niye öyle oturayım. evet müzik dinlerken seni dinleyebiliyorum. hayır tabi ki hak etmiyorsun.
yoga yaptığımı sanıyorlar,
yalan söylüyorum.
No comments:
Post a Comment