dogdugumuz andan itibaren yalniz olmamak uzere programlaniyoruz. once aile var, sonra okul, iyi bir is, bir koca. yalnizligin kotu bir sey oldugunu ogreniyoruz. boslukta bocaliyoruz. bosluk. kocaman. kapkara. korkuyoruz, boslugu doldurmak icin elimizden geleni yapiyoruz. kendimizi boslukla, yalnizlikla ozdeslestirmemek icin hep bir baskasi uzerinden tanimlamak istiyoruz. bir sevgili. oteki yari. bosluktan korkuyorum. kendim secmedigim surece yalniz olmak istemiyorum. hep beni tamamlayacak, boslugu dolduracak adami ariyorum. peki bu ne kadar dogal? bana kodlanan korku mu beni bu arayisa iten? neredeyse emindim eksik yanin bu oldugundan. hep bir ama var ama. simdi kocaman bir ama. boslukla yuzlesiyorum. belki de boslukla yasamayi ogreniyorum, yalnizligin gozunun icine bakiyorum. uyurken hep boslugu dusunuyorum. ne kadar cabaliyoruz boslugu doldurmak icin. yanlis secimler yapiyoruz, kacirilmayacak firsat diye ustune atladigimiz seyler bizi yaraliyor.
aslinda, belki de bosluk o kadar kotu degildir?
fuhre mich, halte mich. (yaziya bakinca az bucuk ironik sarki ama yazma ilhami)
insan yalnizliga alisiyor. hatta yalnizlik ki inan bir sure sonra zaman zaman dustugun bir bosluk degil, her yere beraberinde tasidigin, her muhabbetin ortasinda duran, her iliskinin vazgecilmez kosesi haline geliyor. Keskin yani koreliyor, tutunca soguk ve boguk bir sekilde acili ama kesmez hale geliyor. Bir sure sonra yoklugunu unutuyorsun, sanki hep icindeymis gibi hatirliyorsun. yavas yavas etkisi azaliyor, hep orda kalsa bile.
ReplyDeletebu da benim yalnizligimdir.
hadi civik nc, kafani sessizlige takma, tut birini kolundan ve kendini dinlet.
cir cilginik yap.
seni opuyorum